ฉายานามของผู้นำ

.


ในความคิดเห็นของแซมมวล ฮาวเวลล์และวินสตัน เบร็มเบ็ด สองนักวิชาการอเมริกันแล้ว  การตั้งฉายานาม(เคย)เป็นสิ่งที่ผิดจริยธรรม โดยเฉพาะการตั้งฉายานามเรียกขานฝ่ายตรงข้ามเพื่อการโฆษณาชวนเชื่อ

แต่ในวงการการเมืองสมัยใหม่แล้ว การตั้งฉายานามของผู้นำ กลายเป็นศิลปะเป็นองค์ประกอบหนึ่งที่เพิ่มสีสันที่ขาดเสียไม่ได้  ฉายานามสำหรับผู้นำคนหนึ่งๆ ทั้งในต่างประเทศและในประเทศ ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยความบังเอิญ แต่มักจะต้องเกี่ยวข้องหรือเป็นสิ่งที่สะท้อนมาจากตัวผู้นำโดยตรงในแง่มุมใดแง่มุมหนึ่ง และฉายานามนั้นๆ อาจจะไม่ใช่ข้อเท็จจริงหรือเป็นการสะท้อนเกี่ยวกับผู้นำที่ถูกต้องทั้งหมดเสมอไป



วินสตัน เชอร์ชิล "บุลด๊อก"



ประธานาธิบดีเจอรัล ฟอร์ด "มิสเตอร์ไนซ์กาย"



ประธานาธิบดีจิมมี่ คาร์เตอร์ "คนขายถั่ว"






จุนิชิโร โคยอิซึมิ "หัวสิงห์ใจสิงห์"



มาร์กาเร็ต แธตเชอร์ "สตรีเหล็ก"



พล อ. เปรม ติณสูลานนท์ "เตมีย์ใบ้"




พล อ. สิทธิ จิระโรจน์ "เปาปุ้นจิ้น"

อานันท์ ปันยารชุน "ผู้ดีรัตนโกสินท์"

ชวน หลีกภัย "ชวน เชื่องช้า" / "ช่างทาสี"





พล อ. ชวลิต ยงใจยุทธ "จิ๋ว หวานเจี๊ยบ"



บรรหาร ศิลปอาชา "เติ้งเสี่ยวหาร" / "หลงจู๊"

 

อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ "หล่อหลักลอย"  



พลตรีจำลอง ศรีเมือง "มหาห้าขัน"





ปุระชัย เปิ่ยมสมบูรณ์ "มือปราบสายเดี่ยว"/ "ไม้บรรทัด"

พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา "สฤษดิน้อย"

ฉายานามมีทั้งที่เป็นบวกเป็นลบ แต่ก็มีบ้างที่เป็นกลางๆ

ผู้นำบางคนโชคดีที่ได้ถูกตั้งฉายานามเป็นบวก ที่เป็นผลมาจากการบริหารปกครองหรือภาวะผู้นำที่เข้มแข็ง กลายเป็นทุนภาพพจน์ที่ทรงคุณค่า ถูกนำไปต่อยอดขยายผลสร้างมูลค่าเพิ่ม 

แต่ผู้นำอีกหลายๆคนกลับได้ฉายานามที่เป็นลบ ซึ่งเป็นผลสะท้อนมาจากจุดด้อย ความผิดที่เคยกระทำ หรือความล้มเหลวในความเป็นผู้นำ      ซ้ำร้าย หากดำเนินต่อเนื่องไปนานๆ  ฉายานามนั้นจะกลายเป็นภาพพจน์ติดตัวผู้นำคนนั้นจนยากที่จะลบล้างได้ง่ายๆ หรืออาจจะเป็นอุปสรรคกีดขวางเส้นทางสู่ตำแหน่งระดับสูง

ในบางครั้ง ฉายานามของผู้นำบางคนก็เป็นผลสะท้อนมาจากสะท้อนถึงพื้นฐานแบล็กกราวด์ทางครอบครัว หรือสะท้อนมาจากบุคลิกลักษณะประจำตัว

ในสภาพการแข่งขันทางการเมืองที่เข้มข้นนี้ ฉายานามกลายเป็นอาวุธหรือสามารถนำมาใช้เป็นอาวุธได้อย่างมีประสิทธิภาพยิ่ง




 .